مرحوم معزی هم به خوبی راه و رسم منزلها را می دانست و هم به زیبایی طیّ طریق می نمود.او از مصادیق بارز عالم عامل و عارف سالک بود چرا که از کلیه علایق دنیوی بریده بود و قلب و فکر و روحش غرق در معنویت بود.او سبک بال به پروازهای ملکوتی ادامه می داد و در آخر نیز ناشناخته به دیار ابدی سفر نمود[همان طور که امیرالمومنین صلوات الله علیه فرمود:« تَخَفَّفُوا تَلْحَقُوا»].جای بسی تأسف است که چنین تربیت یافتگانی در حوزه های علمیه مجهول و بی نام و نشان زندگی می کنند و قدرشان دانسته نمی شود.مرحوم معزّی بعضاً مکاشفاتی داشت و با این‌که بسیار کتوم بود، گاهی برخی از مکاشفات خود را برای بعضی دوستان بیان می‌کرد.از جمله این‌که به بنده گفت: من بعضی وقت ها که در کوچه راه می روم یا در خانه هستم آقا فخر تهرانی را می بینم و هم صحبت می شویم و این در حالی بود که آقافخر تهرانی فوت کرده بود و این قضایا بعد از فوت آقافخر بود و این مساله حکایت از باز شدن درهای شهود برای ایشان است.